De groep, grootste vijand van de samenleving

De groep, grootste vijand van de samenleving!

Na dertien jaar in Nederland begrijp ik nog steeds niet waarom multiculturaliteit een gespreksonderwerp moet zijn. Waarom vraagt het zoveel aandacht en inzet? Multiculturaliteit is vanzelfsprekend. Je woont nu eenmaal naast elkaar en de samenleving is geen simpele zaak, maar dat komt niet noodzakelijkerwijze voort uit de uiterlijke en culturele verschillen tussen mensen met verschillende achtergronden. Een individu kan ook lijden onder maatschappelijke druk, maar als we ons met een groep verbinden, ervaren we dat lijden heviger en voelen we ons massaal gekwetst.

Kwetsen is op de eerste plaats een kwestie van onzekerheid. Er zijn echter ook mensen die zich nooit aangesproken voelen door aanvallen op de groep omdat ze zich al lang van hun groep hebben bevrijd.

In mijn wijk ontstaan regelmatig conflicten tussen buren. In eerste instantie zou men denken dat het om discriminatie tussen groepen gaat, maar zodra je wat objectiever kijkt, ontdek je dat iedereen wel eens de ander pest of zich op zijn naaste afreageert. We hebben de neiging om onenigheden tussen individuen binnen een groep te tolereren, terwijl we conflicten tussen groepen van verschillende achtergronden en nationaliteiten meteen in de categorie discriminatie rangschikken.

Maak jezelf los van de groep!

De woedende reacties op politici, schrijvers en wetenschappers die taboes willen doorbreken, zijn vaak groter dan de naar voren gebrachte onderwerpen. Fanatici ontwijken de kern van de zaak met de bedoeling een gevoelig onderwerp onbesproken te houden. Is het niet transparanter wanneer ze op het onderwerp ingaan?

Groepen houden vaak essentiële onderwerpen onbespreekbaar. En dat wekt achterdocht bij de buitenstaanders.

Het is de overgevoeligheid ten opzichte van de eigen overtuigingen die de mens tot slaaf maakt. Daarin speelt de groepsmacht een grote rol. Mensen voelen zich sterk in de groep. Maar die afhankelijkheid verzwakt het individu en daarom ook de groep.

Het individu heeft een plicht om zaken zelf te ontdekken. Als hij alles kritiekloos overneemt, vindt er geen ontwikkeling plaats. En hij loopt altijd een van twee gevaren: of hij gelooft wat hij niet kent, of hij volgt wat hij niet gelooft.

De groep verplicht de individuen te boeten voor elkaars fouten. Zo staan overal ter wereld groepen tegenover elkaar. En dit kan uitlopen in oorlog en genocide omdat individuen zich gedwongen voelen achter de groep te staan en offers te brengen. Maak je daarom los van de groep en durf het leven alleen in te gaan.

Natuurlijk is het de bedoeling dat individuen naar elkaar toegroeien, maar zolang dit beperkt blijft binnen de eigen culturele groep, en die groep zich naar buiten gesloten opstelt, kan dat provocerend werken op buitenstaanders. Sommige groepen mengen zich nooit met anderen. Net als niet-mengbare vloeistoffen. Hoe vaak je ze ook schudt, ze scheiden zich.

  

Hoge verwachtingen 

Wat de zaak ingewikkelder maakt, is dat mensen hoge verwachtingen van elkaar hebben die de samenleving geen stap vooruit helpt. Het is totale onzin als we van allochtonen verwachten dat ze de autochtoon in alles imitteren. Even onzinnig is dat we van de autochtonen absolute tolerantie verwachten.

Bij ons in de wijkschool doen veel Marokkaanse en Turkse ouders mee aan Sinterklaas om hun integratievermogen aan de juffen te tonen, terwijl twee derde van mijn autochtone vrienden geen Sinterklaas vieren. Ooit vroeg de juf van mijn dochter wat ik tegen Sinterklaas had. Ik zei dat Sinterklaas een leugen was. De juf schrok en voelde zich beledigd. Ze begon in wij-vorm te spreken, wat mij uitermate irriteert. Ze zei: ‘Wij verwachten evenveel respect voor onze feesten als wij tonen voor jullie Suikerfeest.’ Juffrouw verwachtte zeker ook dat wie niet in haar Sinterklaas gelooft, altijd een Mohammedaan moest zijn, terwijl ik helemaal geen moslim ben. Maar hoe dan ook, mijn dochter geloofde mij nooit. Ze luisterde naar haar juf en ze zette haar schoentje er netjes bij. In plaats van dat ik verwachtingen zou hebben van de school (uiteindelijk draait het om mijn kind) moest ik tegen mijn kind liegen om de maatschappij tevreden te stellen.

Weken later kwamen de ouders met het kerstfeest de openwijkschool binnen met schalen vol multiculti-lekkernijen. Nadat Fahima vier stukjes pizza uit de schaal van Karima naar binnen had gegooid, ontdekte ze dat er varkensvlees in zat. Er volgde een kots-golf, gevolgd door groepsverwijten, want het eten van alle Karima’s wereldwijd moet per se halal zijn.

Daad Kajo.

Daad Kajo is auteur van het boek De verleider van Damascus. Meer informatie op http://www.daadkajo.nl/