De groep, grootste vijand van de
samenleving!
Na dertien jaar in Nederland
begrijp ik nog steeds niet waarom multiculturaliteit een gespreksonderwerp moet
zijn. Waarom vraagt het zoveel aandacht en inzet? Multiculturaliteit is vanzelfsprekend.
Je woont nu eenmaal naast elkaar en de samenleving is geen simpele zaak, maar
dat komt niet noodzakelijkerwijze voort uit de uiterlijke en culturele
verschillen tussen mensen met verschillende achtergronden. Een individu kan ook
lijden onder maatschappelijke druk, maar als we ons met een groep verbinden,
ervaren we dat lijden heviger en voelen we ons massaal gekwetst.
Kwetsen is
op de eerste plaats een kwestie van onzekerheid. Er zijn echter ook mensen die
zich nooit aangesproken voelen door aanvallen op de groep omdat ze zich al lang
van hun groep hebben bevrijd.
In mijn wijk ontstaan regelmatig conflicten tussen buren. In eerste
instantie zou men denken dat het om discriminatie tussen groepen gaat,
maar zodra je wat objectiever kijkt, ontdek je dat iedereen wel eens de ander pest
of zich op zijn naaste afreageert. We hebben de neiging om onenigheden tussen
individuen binnen een groep te tolereren, terwijl we conflicten tussen groepen
van verschillende achtergronden en nationaliteiten meteen in de categorie
discriminatie rangschikken.
Maak jezelf los van de groep!
De woedende
reacties op politici, schrijvers en wetenschappers die taboes willen doorbreken,
zijn vaak groter dan de naar voren gebrachte onderwerpen. Fanatici ontwijken de
kern van de zaak met de bedoeling een gevoelig onderwerp onbesproken te houden.
Is het niet transparanter wanneer ze op het onderwerp ingaan?
Groepen
houden vaak essentiƫle onderwerpen onbespreekbaar. En dat wekt achterdocht bij
de buitenstaanders.
Het is de overgevoeligheid ten opzichte van de eigen overtuigingen die de
mens tot slaaf maakt. Daarin speelt de groepsmacht een grote rol. Mensen voelen zich sterk in de groep.
Maar die afhankelijkheid verzwakt het individu en daarom ook de groep.
Het individu
heeft een plicht om zaken zelf te ontdekken. Als hij alles kritiekloos
overneemt, vindt er geen ontwikkeling plaats. En hij loopt altijd een van twee
gevaren: of hij gelooft wat hij niet kent, of hij volgt wat hij niet gelooft.
De groep
verplicht de individuen te boeten voor elkaars fouten. Zo staan overal ter
wereld groepen tegenover elkaar. En dit kan uitlopen in oorlog en genocide
omdat individuen zich gedwongen voelen achter de groep te staan en offers te brengen.
Maak je daarom los van de groep en durf het leven alleen in te gaan.
Natuurlijk is het de bedoeling dat individuen naar elkaar toegroeien, maar zolang
dit beperkt blijft binnen de eigen culturele groep, en die groep zich naar
buiten gesloten opstelt, kan dat provocerend werken op buitenstaanders. Sommige
groepen mengen zich nooit met anderen. Net als niet-mengbare vloeistoffen. Hoe vaak
je ze ook schudt, ze scheiden zich.
Hoge verwachtingen
Wat de zaak
ingewikkelder maakt, is dat mensen hoge verwachtingen van elkaar hebben die de samenleving
geen stap vooruit helpt. Het is totale onzin als we van allochtonen verwachten
dat ze de autochtoon in alles imitteren. Even onzinnig is dat we van de autochtonen
absolute tolerantie verwachten.
Bij ons in
de wijkschool doen veel Marokkaanse en Turkse ouders mee aan Sinterklaas om hun
integratievermogen aan de juffen te tonen, terwijl twee derde van mijn
autochtone vrienden geen Sinterklaas vieren. Ooit vroeg de juf van mijn dochter
wat ik tegen Sinterklaas had. Ik zei dat Sinterklaas een leugen was. De juf
schrok en voelde zich beledigd. Ze begon in wij-vorm te spreken, wat mij
uitermate irriteert. Ze zei: ‘Wij verwachten evenveel respect voor onze feesten
als wij tonen voor jullie Suikerfeest.’ Juffrouw verwachtte zeker ook dat wie
niet in haar Sinterklaas gelooft, altijd een Mohammedaan moest zijn, terwijl ik
helemaal geen moslim ben. Maar hoe dan ook, mijn dochter geloofde mij nooit. Ze
luisterde naar haar juf en ze zette haar schoentje er netjes bij. In plaats van
dat ik verwachtingen zou hebben van de school (uiteindelijk draait het om mijn
kind) moest ik tegen mijn kind liegen om de maatschappij tevreden te stellen.
Weken later
kwamen de ouders met het kerstfeest de openwijkschool binnen met schalen vol
multiculti-lekkernijen. Nadat Fahima vier stukjes pizza uit de schaal van
Karima naar binnen had gegooid, ontdekte ze dat er varkensvlees in zat. Er
volgde een kots-golf, gevolgd door groepsverwijten, want het eten van alle
Karima’s wereldwijd moet per se halal zijn.
Daad Kajo.
Daad Kajo is auteur van het boek De verleider van Damascus. Meer informatie op http://www.daadkajo.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten