Na vijftig jaar immigratie zijn de eerste gastarbeiders onderweg naar het bejaardentehuis. Met gebogen hoofd leggen ze vermoeid en verslagen hun laatste sprint af. Als ik een van hen op straat tegenkom, neem ik mijn petje af en buig diep. Zo probeer ik mijn waardering uit te spreken voor het feit dat ze het al vijftig jaar volhouden in dit kille land. Ik heb veel respect voor ze, omdat zij de brug hebben getimmerd waarover ik nu makkelijker kan lopen. Hopelijk zal ik niet zo nederig en verslagen mijn einde tegemoet hoeven te treden.
Een bekende Afrikaanse spreuk zegt: ‘als je niet weet waar je heen gaat, weet dan in ieder geval waar je vandaan komt’. Laat het levenspad van de gastarbeiders een belangrijke les zijn voor alle immigranten over hun toekomst in Nederland. Men zegt wel dat de tijden zijn veranderd, maar lopen de wijzers van de klok ineens van rechts naar links omdat de maker dat graag wil?
Deze oudgedienden onder de immigranten zijn voor mij net de veteranen die op 5 mei het einde van de Tweede Wereldoorlog herdenken. Zij vochten alleen een andere oorlog. Ze hebben de strijd tegen de toen homogene Nederlandse cultuur gewonnen en daarmee de toekomst voor hun nageslacht veilig gesteld.
Met hun sterke zaad creëerden ze de multiculturele samenleving waarin Jan, Fatima, Mohamed, Sandra, Yacub en Kofi dezelfde Nederlandse taal spreken, naar dezelfde school gaan, samenwerken, trouwen en op hun beurt kinderen krijgen. Deze kinderen en kleinkinderen hebben bereikt waar de bejaarde immigranten alleen van konden dromen.
Net als in elke oorlog heb je deserteurs, krijgsgevangenen, burgerslachtoffers en onbedoelde doden. De Amerikanen noemen dit ‘collateral damage’. In Nederland noemen we zoiets gewoon kut-Marokkanen. Deze groep houdt Nederland in zijn greep en hierdoor verklaren we met zijn allen dat de multiculturele samenleving is mislukt. Daarmee gooit de gastheer de handdoek in de ring. Beter kun je hand in eigen boezem steken, want terugkeren naar de tijd van voor de gastarbeiders is niets anders dan een utopie. De vinger wijzen naar een bepaalde groep maakt de huidige situatie alleen maar erger. Ik roep daarom de lezers op om mijn voorbeeld te volgen. Petje af voor onze gastarbeiders en hen met respect naar hun eindstreep begeleiden.
